ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 |
سلام آقای تقوایی
ضمن تشکر از شما به خاطر وبلاگ خوبتان می خواستم احساسات خودم رو با شما در میون بگذارم.
برادر من سندرم داونه یا به قول خیلیا مونگول. راستشو بخواید من خیلی خجالت می کشم از اینکه برادرم سندرم داونه. از وقتی که برادرم به دنیا اومده فامیل رفت و آمدشون رو با ما کم کردن انگار برادرم بیماری مسری داره. شایدم خود ما یه جوری رفتار کردیم که انگار از دیگرون کم داریم. من حتی احساس می کنم وجود برادرم روی زندگی من هم تاثیر گذاشته و موقعیت های ازدواج رو از من گرفته. برادرم چهار سالشه و می دونم گناهی نداره اما دوستش ندارم. از وقتی اومده زندگی ما زیر و رو شده. نمی دونم چی کار کنم از طرفی می دونم بی گناهه و از طرف دیگه دوستش ندارم و احساس گناه می کنم. حتی خودم هم احساس کمبود می کنم احساس می کنم دیگرون به من هم مثل یه عقب مانده ذهنی نگاه می کنن. پیش مشاور هم رفتم ولی حرفای متقاعد کننده ای نشنیدم. چرا ما؟ خیلی سخته. دوستم می گفت امتحان خداست. راستش متقاعد کننده نیست برای اون گفتن این حرفا مثل شعر می مونه اما برای ما که داریم زندگی می کنیم خیلی خیلی خیلی سخته. ممنون از اینکه این اجازه رو دادید که باهاتون درد و دل کنم.
شما حتی اگه بهترین برادر و خواهر دنیا را داشته باشید باز هم مردم درباره شما ممکنه حرف مفت بزنن،و قضاوتتان کنند.کم نیستند انسانهایی که مشکل شما را ندارند اما باز هم مردم درباره آنها حرفهای ناعاقلانه میزنند.پس نگاه ها و رفتار دیگران را کنار بگذارید و فقط برای خودتان زندگی کنید.هیچکسی هرگز نمیتواند شما را درک کند.برادر شما نوعی از مخلوق خداوند بزرگ است و پروردگار دوستش دارد.
همه یه مشکلی دارند . و هیچ کس بدون مشکل زندگی نمی کنه
از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
برای کار با این بچه ها باید واقعا عاشق کارتون باشید نه اینکه خدا بهتون صبر بده و از این حرفا!
خدا بهتون صبر بده