پارالمپیک

گرچه تاریخ این مقاله گذشته است اما هنوز می توان از این مقاله سود برد. 

روز پارالمپیک، حرکت‌ برای‌ توسعه‌ ورزش‌ معلولان‌

 

 بازیهای‌ پارالمپیک‌ و المپیک، سمبلی‌ از عشق، محبت‌ و دوستی‌ را در بین‌ ملل‌ و اقوام‌ یادآوری‌ می‌کند. سالیان‌ درازی‌ است‌ که‌ هر چهار سال‌ یکبار، مردان‌ و زنان‌ ورزشکار و قهرمان‌ از کشورهای‌ مختلف‌ دنیا در نقطه‌ای‌ از این‌ زمین‌ پهناور گردهم‌ می‌آیند و با رقابتی‌ سالم، تلاش‌ می‌کنند تا همراه‌ با شناخت‌ قوی‌ترین‌ها ازمیان‌ خود، دوستی‌ها را نیز استوار و محکم‌تر سازند. در کنار افراد عادی، بازی‌های‌ پارالمپیک‌ نیز به‌ محلی‌ برای‌ نمایش‌ توانمندی‌های‌ افراد دارای‌ ناتوانی‌ و معلولیت‌ تبدیل‌ شده‌ است. انتظار می‌رود در بازی‌های‌ المپیک‌ آینده، این‌ دو رخداد مهم‌ که‌ اینک‌ با فاصله‌ای‌ اندک‌ از هم‌ برگزار می‌شوند، در کنار هم‌ و همزمان‌ برگزار شود تا فرقی‌ بین‌ شهروندان‌ عادی‌ و معلول‌ در جامعه‌ جهانی‌ بواسطه‌ ناتوانی‌ وجود نداشته‌ باشد.سال‌ 2005 از سوی‌ سازمان‌ ملل‌ متحد به‌ عنوان‌ سال‌ «ورزش،‌ صلح‌ و توسعه» نامیده‌ شده‌ است، برای‌ پیشبرد و ارتقاء آموزش، سلامت‌ و توسعه‌ صلح‌ در کشورهای‌ جهان‌ از مسیر ورزش‌ گام‌ برداشته‌ شود. توسعه‌ ورزش‌ در یک‌ جامعه‌ می‌تواند دستیابی‌ به‌ جامعه‌ سالم‌ را امکان‌پذیر سازد. آنچه‌ در این‌ توسعه‌ اهمیت‌ دارد، ایجاد زیرساخت‌ها و دسترس‌پذیری‌ محیط‌ها و امکانات‌ ورزشی‌ برای‌ عموم‌ شهروندان‌ است. توسعه‌ ورزش‌ همگانی‌ به‌ عنوان‌ راهبرد بنیادین‌ کشورها برای‌ رسیدن‌ به‌ جامعه‌ سالم‌ باید مورد نظر قرار گیرد. در این‌ میان‌ توسعه‌ ورزش‌ همگانی‌ نمی‌تواند به‌ ورزش‌ برای‌ افراد عادی‌ در جامعه‌ محدود شود، بلکه‌ باید اقشاری‌ که‌ به‌ نوعی‌ از ناتوانی‌ یا معلولیت‌ دچار هستند نیز در برنامه‌ریزی‌ها در نظر گرفته‌ شوند. در چنین‌ موقعیتی‌ خواهد بود که‌ رسیدن‌ به‌ شعار «یک‌ جامعه‌ برای‌ همه» دور از دسترس‌ نخواهد بود.خوشبختانه‌ با تأسیس‌ کمیته‌ ملی‌ پارالمپیک‌ جمهوری‌ اسلامی‌ ایران، گامی‌ بلند برای‌ بسترسازی‌ توسعه‌ ورزش‌ همگانی‌ در بین‌ شهروندان‌ دارای‌ ناتوانی‌ برداشته‌ شده‌ است. این‌ کمیته‌ که‌ سرپرستی، اداره‌ و هماهنگی‌ امور مربوط‌ به‌ شرکت‌ قهرمانان‌ جانباز و معلول‌ ایرانی‌ را در بازی‌های‌ تابستانی‌ و زمستانی‌ پارالمپیک‌ منطقه‌ای، بین‌المللی‌ و قاره‌ای‌ زیر نظر کمیته‌ بین‌المللی‌ پارالمپیک‌ برعهده‌ دارد، نیاز به‌ توسعه‌ و گسترش‌ ورزش‌ همگانی‌ در بین‌ افراد دارای‌ ناتوانی‌ را به‌ شدت‌ احساس‌ نموده‌ است. برنامه‌های‌ مختلفی‌ نیز برای‌ رسیدن‌ به‌ این‌ امر انجام‌ و یا در دست‌ اقدام‌ است‌ تا آگاهی‌ جامعه‌ را نسبت‌ به‌ توانمندی‌ مسئولان‌ افزایش‌ دهد و نگرش‌ منفی‌ موجود نسبت‌ به‌ این‌ عزیزان‌ را تغییر دهد. برنامه‌ ابداعی‌ «روز پارالمپیک» از جمله‌ این‌ برنامه‌هاست. «روز پارالمپیک» در واقع‌ ایده‌ای‌ ایرانی‌ است. آنچه‌ در روز هفتم‌ مهر ماه‌ جاری‌ در سالن‌ 12 هزار نفری‌ آزادی‌ شاهد بودیم، برنامه‌ای‌ است‌ که‌ برای‌ سومین‌ سال‌ پیاپی‌ و در ابعادی‌ به‌ مراتب‌ وسیع‌تر از 2 سال‌ گذشته‌ برگزار شد. حضور آقای‌ ساگارا، معاون‌ رئیس‌ کمیته‌ بین‌المللی‌ پارالمپیک‌ نشانه‌ اهمیت‌ ویژه‌ای‌ آن‌ کمیته‌ برای‌ این‌ اقدام‌ است. اینکه‌ آقای‌ کریون، رئیس‌ کمیته‌ بین‌المللی‌ پارالمپیک‌ در پیام‌ خود، آرزوی‌ حضور در این‌ مراسم‌ را می‌کند و برای‌ عمومیت‌ بخشیدن‌ به‌ این‌ حرکت‌ قول‌ اقدام‌ می‌دهد، حاکی‌ از موفقیت‌ این‌ حرکت‌ است. آقای‌ ساگارا به‌ اینجانب‌ می‌گفت: «بشدت‌ تحت‌ تاءثیر حضور فعال‌ کودکان‌ و نوجوانان‌ معلول‌ قرار گرفته‌ام‌ و قادر به‌ بیان‌ احساسات‌ خود نیستم.» برگزاری‌ «روز پارالمپیک» امسال‌ بر خلاف‌ دو سال‌ گذشته‌ با یک‌ جهش‌ بلند، علاوه‌ بر تهران‌ در بیش‌ از 13استان‌ کشور نیز به‌ انجام‌ رسید. دهها هزار نفر دختر و پسر دارای‌ ناتوانی‌ به‌ همراه‌ مربیان‌ و خانواده‌ای‌ خود، روزی‌ به‌ یاد ماندنی‌ و سرشار از شور، نشاط‌ و سرور را طی‌ نمودند که‌ خاطره‌ای‌ جاودان‌ در اذهان‌ آنان‌ برای‌ سالها باقی‌ خواهد ماند. این‌ شور و اشتیاق، نوید آینده‌ای‌ بهتر برای‌ ورزش‌ معلولان‌ را می‌دهد و به‌ درستی‌ باید از بین‌ این‌ خیل‌ عظیم‌ به‌ شناسایی‌ استعدادهایی‌ که‌ می‌توانند برای‌ تیم‌های‌ ورزشی‌ ما در بازی‌های‌ پارالمپیک‌ و... حاضر شوند، اقدام‌ نمود. برای‌ رسیدن‌ به‌ چنین‌ جمعی، باید از هم‌ اکنون‌ با فراهم‌ کردن‌ بسترهای‌ مناسب‌ در مدارس، مراکز مختلف‌ و نیز امکان‌ استفاده‌ نوجوانان‌ دارای‌ ناتوانی‌ از امکانات‌ ورزشی‌ افراد عادی‌ تلاش‌ کرد.سازمان‌ آموزش‌ و پرورش‌ استثنایی‌ کشور ما در اختیار داشتن‌ بیش‌ از 80 هزار دانش‌آموز استثنایی، باید به‌ عنوان‌ تغذیه‌ کننده‌ تیم‌های‌ ورزشی‌ معلولان، سرمایه‌گذاری‌ مناسبی‌ در امر توسعه‌ ورزش‌ دانش‌آموزان‌ انجام‌ دهد. نشانه‌های‌ مثبت‌ در این‌ زمینه‌ را در طول‌ چند سال‌ اخیر در این‌ سازمان‌ می‌توان‌ مشاهده‌ کرد. متاءسفانه، سازمان‌ بهزیستی‌ کشور، در این‌ میدان‌ هم‌ جا مانده‌ است‌ و نیاز به‌ تحرکی‌ اساسی‌ در برنامه‌های‌ ورزش‌ این‌ سازمان‌ بویژه‌ در زمینه‌ توسعه‌ ورزش‌ همگانی‌ در بین‌ معلولان، به‌ خوبی‌ احساس‌ می‌شود.در هر صورت‌ سازمان‌ بهزیستی، ارائه‌ دهنده‌ خدمات‌ مختلف‌ به‌ بیش‌ از 500 هزار معلول‌ در کشور شناخته‌ می‌شود. چنانچه‌ خدمات‌ و بسترهای‌ مناسب‌ ورزشی‌ را برای‌ حداقل‌ 10درصد آنان‌ فراهم‌ نماید، می‌توان‌ امیدوار بود که‌ ظرفیت‌ ورزشی‌ معلولان‌ در کشور به‌ شدت‌ افزایش‌ خواهد یافت.در نهایت، روز پارالمپیک‌ باشکوه‌ ویژه‌ای‌ برگزار شد. دهها هزار کودک‌ و نوجوان‌ دارای‌ ناتوانی‌ به‌ همراه‌ هزاران‌ دانش‌آموز عادی، سرود توانمندی‌ سر دادند و با صدای‌ بلند بیان‌ کردند که‌ اگر مورد توجه‌ قرار گیرند، شعار «توانستن» را به‌ خوبی‌ «عمل» خواهند کرد.

دکتر محمد کمالی